DUYGULARIN ALFABESİ: Edebiyatın İyileştirici Gücü
“Hiç kendini anlatamadığın için boğuluyor gibi hissettin mi?”
‘‘Sadece duygularını tam olarak ifade edemediğin için ağladığın oldu mu?’’
Kelimelerin yetmediği, ama içinde çağlayanlar gibi akmaya hazır duyguların vardı...
İşte o anlarda bazen bir kitap alırsın eline, bazen de kalemi.
Ve ne gariptir ki; yazı, seni sana tercüme eder.
Ben de tam böyle bir anda başladım yazmaya.
Okumayı hep çok sevdim fakat bir gün yazmaya başladığımda fark ettim ki kitabımda geçen her bölüm, içimde biriken bir duygunun harf harf çözülmesiydi.
Kendimi anlamaya çalışırken satırlarda kayboldum ve aslında birçok satırda kendimi buldum.
Edebiyat, sadece güzel cümlelerin dansı değildir. O dansın ayak izlerinde çoğu zaman gözyaşları, haykırışlar, susuşlar gizlidir.
Ve tam da bu yüzden şifadır edebiyat.
(...)
Bir video izlediğimizde her birimiz aynı şeyi görürüz. Bize gösterilmek istenen hazır halde sunulmuştur önümüze.
Birbirimize izlediğimiz sahneyi anlatırken aynı görüntüleri, aynı renkleri tarif ederiz.
Oysa bir kitap okuduğumuzda işler değişir.
Her satırda, her sayfada, bambaşka sahneler canlanır gözümüzde.
Bir romandaki karakterin saç rengi, gülüşü, yürüyüşü bile her birimizin zihninde farklı şekillerde can bulur.
Çünkü yazar, okura adeta şöyle demiştir:
“Yönetmen sensin.”
Ve böylece, hayal gücümüz sınırsızca özgür bırakılmış olur.
Okumak, sınırsız bir düş gücünün kapısını aralıyorsa, yazmak, o evrenin mimarı olmak değil midir?
Ve bu özgürlük...
Paha biçilemezdir.
Sen en son hangi duygunu yazıya döktün?
Ya da hiç döktün mü?
Belki de şimdi tam zamanı…Belki bir günlük sayfası, belki bir not defteri, belki de bir gün başka kalplere dokunacak bir kitabın ilk cümleleri...
Bir harf... bir kelime... bir cümle...
Derken birçok duygunun gölgesi düşer satırlarına.
Ve anlarsın ki, kalbin dili bazen kalemin ucundadır.
Belki farkında bile olmadan…
Bir gün sen de bir okura, “Yönetmen sensin” dersin.
"Bazen sadece yazmak yetmez. Ama bazen sadece yazmak iyileştirir…"
Elif Yazıcılar
